Czy da się zrozumieć sztukę współczesną?

Co może grać w duszy twórców współczesnej sztuki? W sercach muzyków, malarzy, dramaturgów, fotografików, kompozytorów. Oni stale zaskakują Wirtualną Kulturę swoją bezgraniczną pomysłowością i tym, że nawiązują do rzeczy niby oczywistych, ale w sposób nieoczywisty. Po ostatnich wrażeniach z wizyty na wystawie "Rok świetlny": 

• kliknijcie: Wirtualna Kultura w Centrum Sztuki WRO - wpis na blogu

ona postanowiła razem z Anią zrobić jeszcze jeden krok w kierunku poznania nieznanego jej nurtu współczesnej sztuki multimedialnej i poszła do Centrum Sztuki WRO na zsynchronizowany koncert (pokaz) na żywo we Wrocławiu i Londynie: 

• kliknijcie: Digital redux #3.

Program pokazu:

1. Londyn, Watermans: Noriko Okaku & Helen Papaioannou – That Long Moonless Chase, animacja multimedialna z saksofonem barytonowym i elektroniką, kliknijcie: Zapowiedź pokazu - wideo.
2. Wrocław, Rafał Zapała, Scrolling to Zero w wykonaniu Lilianny Krych na organy, elektronikę i chór publiczności, kliknijcie: Zapowiedź pokazu - wideo

Wszystko było multimedialne: dźwięki i szybko zmieniające się na ekranie obrazy przeplatane tekstami w różnych językach. Każdy z tych pokazów miał ważne dla nas, dla świata przesłanie. Wynika to z poniższych tekstów (filozoficznych?) z internetowej strony wydarzenia: 

Ad 1. "Praca bada pamięć zbiorową, wydarzenia historyczne i kluczowe miejsca w mieście, koncentrując się na dwóch starych tekstach folklorystycznych, które opisują doświadczenia związane z GabrielHounds w Sheffield i miłorzębem w Kioto. Wymiana między opowieściami jest zapośredniczona przez zapętlenie japońskich i angielskich tekstów w tłumaczeniach online, wypaczając legendy w dziwaczną i spektakularną nową mitologię."

Ad 2. "Kompozycja jest zbiorową medytacją dźwiękową, brzmieniowym rytuałem na organy, elektronikę i głosy publiczności, prowadzonym przez cyfrowego avatara. Ten przeznaczony do przestrzeni sakralnych utwór zostanie wykonany w wersji kameralnej na syntezatory i elektronikę.(...)

w erze definiowanej przez zagrożenie zagładą atomową, katastrofą polityczną i ekologiczną, ludzie jako gatunek zostali zderzeni z bezkresną próżnią. Z brakiem celu, z perspektywą unicestwienia. Odliczanie do zera już się rozpoczęło. Suma doświadczeń ludzi medytujących pustkę w grupie stanowi więcej niż pustka w ogóle."

Wirtualna Kultura czegoś takiego nie wymyśliłaby. Zastanawiała się, co było wcześniej: kura czy jajko, a w tym przypadku tekst czy multimedialny pokaz. Jak myślicie? 

Żałujcie, że nie wzięliście udziału w tym pokazie. Wszystko było super od samego początku. Dwie seniorki zostały przywitane bardzo przyjaźnie. Paweł Janicki jedną z nich nawet wyściskał na powitanie. Czy pamiętacie ten wpis:

• kliknijcie: Wirtualna Kultura w Centrum Sztuki WRO - wpis na blogu.

Jakaś miła dziewczyna usadowiła obie seniorki na krzesłach i zadbała, żeby nic im widoku nie zasłaniało (większość młodej widowni siedziała lub leżała na matach na podłodze). Potem była dziwna dla Wirtualnej Kultury muzyka, no i wideo, którego sens usiłowała rozgryź, ale chyba z marnym skutkiem. 

To jej nie zniechęciło, bo dzięki nowym bodźcom jej umysł trenował - pamięć się uaktywniła. Do tej pory pamięta genialny pomysł kompozytora i wykonawczyni utworu "Scrolling to Zero". Elektroniczne organy zamieniły się w wieloorgany dzięki zaklejeniu taśmami klawiszy tak, by cały czas grały. Zakończenie pokazu było dzięki temu spektakularne. Kliknijcie na pierwsze zdjęcie. Na drugim artystka uczy widownię jak śpiewać "END" - literka po literce. Był to test na objętość płuc - młoda widownia potrafiła długo śpiewać "en" na jednym oddechu.

Żałujcie, że Was przy tym nie było. Pokaz miał numer 3. Można domniemywać, że będą następne. 

Krystyna = Wirtualna Kultura