Jak malować kobiety - relacja z wystawy

Pod koniec listopada 2023 Wirtualna Kultura wzięła udział w kolejnym spacerze z Ewą Plutą po galeriach: 

• kliknijcie: Spacer z Ewą Plutą po galeriach - wpis na blogu.

Spacer objął dwie wystawy: 

• wystawa w Domu Geppertów, kliknijcie: Twoje spojrzenie uderza w bok mojej twarzy
• wystawa w Centrum Sztuki WRO do 29 lutego 2024, kliknijcie: Coś, co zmienia się w czasie.

Na pierwszej wystawie prezentowano prace dwóch malarek z różnych pokoleń:

• Krzesława Maliszewska (1927-2018), kliknijcie: Krzesława Maliszewska - Wikipedia
• Alex Urban (ur. 1978), kliknijcie: Aleksandra Urban - Wikipedia. 

"Głównym wspólnym wątkiem łączącym twórczość Alex Urban i Krzesławy Maliszewskiej jest skupienie na kobietach. 

Od lat 50. przez dekady Maliszewska malowała przede wszystkim dziewczyny, jak sama mówiła starając się stworzyć portret pokolenia, jednak przedstawiane przez nią postacie najczęściej tkwią w bezruchu. 

W przeciwieństwie, bohaterki obrazów Urban dalekie są od pasywnych, zgeneralizowanych modelek. Artystka eksploruje różne skomplikowane relacje i toksyczne zależności, w których kobieca sprawczość nieodległa jest przemocy." 

Obrazy obu artystek zrobiły duże wrażenie na Wirtualnej Kulturze. Jak można wymyślać tak różne sposoby pokazywania kobiet.

Wirtualna Kultura w czasie świąt zresetowała nie tylko swoją pamięć, ale też zgubiła notatki. Dlatego nie pamięta, jak na różne sposoby Ewa Pluta tłumaczyła interpretację obrazu, na którym dziecko podlewa głowę matki. Zapamiętała jedynie, że na drugim obrazie poniżej jest pies Ewy Pluty (kliknijcie na miniatury zdjęć):

Wystawy w Centrum Sztuki WRO to inny świat. Ich opisy zawsze zdumiewają Wirtualną Kulturę. Ona nie wymyśliłaby czegoś dla niej tak dziwnego. Oto fragment opisu kuratorskiego wystawy "Coś, co zmienia się w czasie":

•  kliknijcie: Opis kuratorski wystawy. 

"Przestrzeń z czasem zmienia się, rozwija i nawarstwia. Elementy grające zmieniają swoje brzmienia, pojawią się nowe źródła dźwięku. Susan Sontag pisała, że skuteczne dzieło sztuki pozostawia po sobie ciszę. 

My chcemy zacząć od ciszy i świadomie doświadczać jej przemiany w nie ciszę, którą generujemy, przyglądać się powstającej kompozycji, lepiej rozumieć relacje. Mówiąc o ciszy, mamy na myśli jej iluzję, bo póki mamy czym oddychać, i póki powietrze drga pod wpływem wibracji dźwięku, nie przestaniemy słyszeć szumu tła, ale możemy świadomie potraktować go jako część całości."

Faktycznie pierwszy eksponat (praca), zaraz przy wejściu do budynku, nie wydaje dźwięku.

• kliknijcie: Opis prac.

"Maciej Markowski, niema rzeźba dźwiękowa, 2017

Utwór odgrywany przez głośniki zawieszone w komorze próżniowej. Ze względu na brak nośnika akustycznego fala dźwiękowa nie rozchodzi się, a zatem kompozycja nie jest słyszalna. Doświadczanie dźwięku ma w tej sytuacji jedynie charakter wizualny i możliwe jest wyłącznie poprzez obserwację ruchów membran głośników oraz wychyłów decybelomierzy. 

Definicja kompozycji jako tworu fonicznego zostaje zanegowana, podobnie jak tożsamość dzieła muzycznego, które stało się niemą rzeźbą dźwiękową."

Czy wpadlibyście na coś takiego? 

Poniżej coś latającego to Big Dipper Michaela Candy, rzeźba kinetyczno-świetlna. W głównej sali wystawowej dźwięki zależą od ruchu zwiedzających. Świetna zabawa dla dzieci i dorosłych.

"Interaktywna instalacja dźwiękowa do wspólnego grania i tworzenia kompozycji. Wykorzystuje zdolność naszych ciał do przewodzenia sygnałów, a jej pełny potencjał i skalę dźwięków można odkryć dopiero we współpracy z innymi osobami."

Na ostatnim zdjęciu jest Piotr Krajewski, dyrektor Centrum Sztuki WRO, i Ewa Pluta. Wirtualna Kultura była w Centrum kilka razy, ale dopiero teraz pierwszy raz mogła zobaczyć i posłuchać dyrektora.

Wirtualna Kultura nie może się doczekać na kolejny spacer z Ewą Plutą.

Krystyna - Wirtualna Kultura