Czy powinno się pisać o tym, co nieuchronnie każdego z nas spotka?

Wirtualna Kultura po rozmowie z dr Ewą Woydyłło-Osiatyńską upewniła się, że warto podzielić się przemyśleniami na temat śmierci, bo to, zdaniem Ewy, "najbardziej pewna część ludzkiego losu". I tak powstał felieton "Czy o śmierci powinno się rozmawiać?", który ukazał się w październikowym numerze Gazety Senior, a 31 października na portalu: 

• kliknijcie: Czy o śmierci powinno się rozmawiać? - felieton w Gazecie Senior.

Jedna z koleżanek Wirtualnej Kultury napisała jej, że przyjemnie było to czytać. Inna nie zgodziła się z ostatnim zdaniem, że każdy jest kowalem też swojej śmierci. Zdaniem trzeciej osoby, tekst jest świetny.

Felieton "Czy o śmierci powinno się rozmawiać" nie mógł być zbyt duży. Dlatego Wirtualna Kultura nie mogła napisać, na przykład, czy spodobał się jej zaprezentowany w filmie Midsommar, który obejrzała w lecie 2019, pomysł, że życie powinno trwać tylko 4 razy18 lat: 

• kliknijcie: Midsommar - baśń czy horror? - wpis na blogu.

To oczywiście żart. 

Poważniej było później, gdy po napisaniu felietonu Wirtualna Kultura pojechała we wrześniu na "Festiwal Reportażu. Dokumentaliści" w Ludwikowicach Kłodzkich: 

• kliknijcie: Baba z siatką - relacja z Festiwalu Reportażu. Dokumentaliści - wpis na blogu,

Największe wrażenie zrobiło na niej spotkanie autorskie z Mateuszem Pakułą:

• kliknijcie: Mateusz Pakuła, Pacjent - lekarz - system. Jak nie zabilem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję - nagranie spotkania autorskiego (nagranie zaczyna się z opóźnieniem).
• kliknijcie: Encyklopedia teatru. Mateusz Pakuła
• kliknijcie: Mateusz Pakuła - Wikipedia.

Wirtualna Kultura skorzystała z okazji i jako pierwsza zadała autorowi pytania (w powyższym nagraniu jest to około 55tej minuty). Tematyka książki poruszyła uczestników festiwalu. Dyskusja była ożywiona.

Książka Mateusza Pakuły i oparty na niej spektakl to coś bardzo osobistego. Zapiski, które autor robił, gdy jego ojciec umierał, były formą terapii. Po śmierci ojca Mateusz Pakuła  poczuł, że ma obowiązek napisać o tym. 

• kliknijcie: Lubimy czytać. Mateusz Pakuła, Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję

"To jest opowieść o umieraniu. Szczera, intymna do granic, groteskowa, brutalna, smutna i okropnie śmieszna. To dziennik umierania ojca, nie książka wspomnieniowa. To historia o rodzinie w sytuacji granicznej. O instytucjach opiekuńczych, które zawalają sprawę. O Kościele, który zawala, służbie zdrowia, która zawala. To opowieść o czułości i bliskości, które zalewa gniew, bezradność, rozpacz i wściekłość. To w końcu krzyk przeciwko nielegalności eutanazji."

• kliknijcie: Wojciech Szot, Recenzja książki Mateusza Pakuły "Jak nie zabiłem ..."

Spektakl powstał później,

• kliknijcie: Ojciec odchodzi. Retrospekcje - recenzja spektaklu.

Wirtualna Kultura nie jest pewna, czy miałaby dosyć w sobie sil, żeby tę książkę przeczytać. Jej autor na spotkaniu w Ludwikowicach Kłodzkich przyznał, że po śmierci ojca był na prawdziwej terapii. Mówił, że wśród czytelników i tych, którzy obejrzeli spektakl, były osoby o podobnych doświadczeniach. Dla nich to, co napisał, jest ulgą, "odsamotnieniem". Ale czy wszystko da się powiedzieć? Czy są granice wiwisekcji? Takie pytania autor zadawał sobie na spotkaniu.

Zdaniem Mateusza Pakuły, książka jest próbą nadania sensu bezsensowi. Jest trochę "podglądacka". Dlatego dobrze się czyta. Pokazuje m.in., co działo się w typowej, kochającej rodzinie i jak umieranie na nią wpłynęło.

• kliknijcie: Culture.pl, Mateusz Pakuła, Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję.

Dodatek. Wspomniana przez Olę w komentarzu książka Marcina Wichy dostała NIKE w roku 2018. Robert Rient polecił mi tę książkę na warsztatach w roku 2019:

• kliknijcie: Warsztaty z Robertem Rientem - wpis na blogu.

Wspomina ją Szot w swojej recenzji książki Pakuły (kliknijcie link powyżej). Książkę Wichy komuś pożyczyłam, tylko komu? 

Krystyna - Wirtualna Kultura